Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.
Μουσική: Γιάννης Σπανός.
Από τον εξαίρετο δίσκο: " Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό",1977.
Οι δεύτερες εκτελέσεις, κατά την γνώμη μου, δεν πλησιάζουν την αρχική, μοναδική κι αξεπέραστη ερμηνεία της Μοσχολιού, ούτε σε αυτό το τραγούδι, ούτε στο "άνθρωποι μονάχοι" από τον ίδιο δίσκο.Έτσι για την ιστορία....Και θα ήθελα να προσθέσω και κάτι ακόμα για την κυρία Βικυ Μοσχολιού...
όσο ζούσε δεν την τίμησε η πολιτεία και οι παράγοντες - όρα Ηρώδειο, Μέγαρο, μαζικά μέσα κλπ, όπως άξιζε σ' αυτή τη ΜΕΓΑΛΗ τραγουδίστρια που έχει ερμηνεύσει τη μισή ιστορία του ελληνικού τραγουδιού με αυτόν τον αξεπέραστο και μοναδικό τρόπο, ας την τιμούμε εμείς λοιπόν όπως της ΠΡΕΠΕΙ!
Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ' εκείνο το τοπίο της βροχής.
Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.
Χρόνια μετά και κάτω απ' τη μαρκίζα
σε βρήκα που 'ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.
