Χάρις Αλεξίου - Δι' ευχών | Haris Alexiou - Di' efchon Μουσική: Νίκος Αντύπας Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

.

Στίχοι:

Πετούν γεράκια απ’ τις φωλιές

την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα

σαν τις παλιές αμαρτωλές

που δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα

Κάτω απ’ την άρρωστη βροχή

στις εθνıκές των φορτηγών με τα ψυγεία

το μαύρο λάδι απ’ τη ψυχή

δεν καίει για κάτι που να μοιάζει μ’ ευλογία

Δι’ ευχών των αγίων ημών

στους ναούς των μεγάλων λυγμών

Δι’ ευχών των αγίων της γης

ορατής και αοράτου πληγής

Δι’ ευχών των αγίων που κλαις

που μπορείς σ’ αγαπάω να λες

Δι’ ευχών των αγίων κι αεί

με Θεού πνοή

Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνό

κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν την πέτρα

που εγώ να τρέξω ξεκινώ

μεσ’ στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα

Με χαραγμένα τ’ αρχικά

όνομα και αίμα και φυλή κι αρχαία τείχη

και μ’ ένα δέμα ελληνικά

θα γράψω, κόσμε, τους χρησμούς μου με το νύχι.

Δι’ ευχών των αγίων ημών

στους ναούς των μεγάλων λυγμών

Δι’ ευχών των αγίων της γης

ορατής και αοράτου πληγής

Δι’ ευχών των αγίων που κλαις

που μπορείς σ’ αγαπάω να λες

Δι’ ευχών των αγίων κι αεί

με Θεού πνοή

Κάτω απ' τη μαρκίζα - ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου. Μουσική: Γιάννης Σπανός. Από τον εξαίρετο δίσκο: " Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό",1977. Οι δεύτερες εκτελέσεις, κατά την γνώμη μου, δεν πλησιάζουν την αρχική, μοναδική κι αξεπέραστη ερμηνεία της Μοσχολιού, ούτε σε αυτό το τραγούδι, ούτε στο "άνθρωποι μονάχοι" από τον ίδιο δίσκο.Έτσι για την ιστορία....Και θα ήθελα να προσθέσω και κάτι ακόμα για την κυρία Βικυ Μοσχολιού... όσο ζούσε δεν την τίμησε η πολιτεία και οι παράγοντες - όρα Ηρώδειο, Μέγαρο, μαζικά μέσα κλπ, όπως άξιζε σ' αυτή τη ΜΕΓΑΛΗ τραγουδίστρια που έχει ερμηνεύσει τη μισή ιστορία του ελληνικού τραγουδιού με αυτόν τον αξεπέραστο και μοναδικό τρόπο, ας την τιμούμε εμείς λοιπόν όπως της ΠΡΕΠΕΙ! Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει σε μια φωτογραφία της στιγμής είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη σ' εκείνο το τοπίο της βροχής. Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής. Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι, σε λάθος στάση θα κατεβείς. Χρόνια μετά και κάτω απ' τη μαρκίζα σε βρήκα που 'ρθες για να μη βραχείς, ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις. Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις, κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα δεν έχεις κάτι για να μου πεις.

Στέλιος Καζαντζίδης

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΕΡΛΕΓΚΑΣ.Private 1 / 382

ΧΑΡΑΜΑΤΑ Η ΩΡΑ ΤΡΕΙΣ (Μάρκος Βαμβακάρης, Έλλη Πετρίδου)