Ο κόσμος άλλαξε - Νίκος Γούναρης

.
Ζητάς αγάπη φλογερή
και μια ψυχή που να σε νιώθει
και η καρδιά σου απορεί
πως δεν υπάρχουν τέτοιοι πόθοι
Ζητάς αξέχαστες βραδιές
που για μι’ αγάπη ξενυχτούσαν
και των ανθρώπων οι καρδιές
μόνο για έρωτα μιλούσαν

Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
πέρασαν χάθηκαν τα όμορφα τα χρόνια
αγάπη γνήσια ζητάς με το κερί
δεν τραγουδάνε τώρα κάτω απ’ τα μπαλκόνια
Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
είν’ όλα ψεύτικα κι’ ας φαίνονται αλήθεια
ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί   
αγάπες βρίσκεις μοναχά στα παραμύθια

Γούναρης Νίκος (Αυτός ο άλλος)1956

.
Αυτός ο άλλος που σε πήρε από μένα
αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος
είν’ ευεργέτης μου μεγάλος

Πες μου λοιπόν που κάθεται
να πάω να τον γνωρίσω
για το καλό που μου `κανε
να τον ευχαριστήσω

Αυτός ο άλλος που σε βούτηξε από μένα
κι έγινε θρύλος, κι έγινε θρύλος
είν’ ο καλύτερός μου φίλος !

Μια και με γλύτωσε από σε του έχω ευγνωμοσύνη
να τον φυλάει ο Θεός και μέρες να του δίνει

Αυτός ο άλλος που σε χαίρεται που σ’ έχει
αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος
είναι σωτήρας μου μεγάλος

Να ζήσεις βρε λεβέντη μου, κι από χαρά θα κλάψω
λαμπάδα σαν το μπόι σου στην Παναγιά θ’ ανάψω...

Αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος
είν’ ευεργέτης μου μεγάλος

Ένα βράδυ πού 'βρεχε - Νίκος Γούναρης

Ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα
έφυγες αγάπη μου
ποιος σε πήρε να ‘ξερα
και θα τον εσκότωνα
ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα

Ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι το ξημέρωμα
έφυγες αγάπη μου
αχ αυτός ο άτιμος
ήθελε μαχαίρωμα
ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι το ξημέρωμα

Ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι που εχάραξε
έφυγες αγάπη μου
η καρδιά μου σκίστηκε
η καρδιά μου σπάραξε
ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι που εχάραξε

ΣΑΝ ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΓΥΡΙΖΩ... (Σωτηρία Μπέλλου)

Σαν απόκληρος γυρίζω
στην κακούργα ξενιτιά
Περιπλανώμενος δυστυχισμένος
Μακριά απ’ της μάνας μου την αγκαλιά

Κλαίνε τα πουλιά για αέρα
Και τα δέντρα για νερό
Κλαίω μανούλα μου κι εγώ για σένα
Που έχω χρόνια για να σε ειδώ

Πάρε χάρε την ψυχή μου
Ησυχία για να βρω
Αφού το θέλησε η μαύρη μοίρα
Μες τη ζωή μου να μη χαρώ

Τσιτσάνης-Της Γερακινας Γιος

Ούτε στρώμα να πλαγιάσω, 
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα, ωχ, μανούλα μου
Καλοκαίρι κι είναι κρύο
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου, ωχ, μανούλα μου

Μα εγώ δε ζω γονατιστός, 
είμαι της γερακίνας γιος 
Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές 
Μάνα μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις

Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο, ωχ, μανούλα μου
Στο κελί το διπλανό μου
φέραν κάποιον αδελφό μου
πόσο θα τραβήξει, ωχ, μανούλα μου

Μα εγώ δε ζω γονατιστός...