Δρόμοι παλιοί που αγάπησαΚαι μίσησα ατέλειωταΚάτω απ' τους ίσκιους του σπιτιών να περπατώΝύχτες των γυρισμών αναπότρεπεςΚι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσια μουΒρίσκω σε κάθε γωνιάΚάμε να σ' ανταμώσω κάποτεΦάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ,ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώΚρατώντα μια σπίθα τρεμόσβηστηΣτις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχταΧωρίς να γνωριζω κανέναΚι ούτε κανένας, κι ούτε κανέναςΜε γνώριζε, με γνώριζε
Και προχωρούσα μέσα στη νύχταΧωρίς να γνώριζω κανέναΚι ούτε κανένας, κι ούτε κανέναςΜε γνώριζε, με γνώριζε
